Column: Kurwa Blauwe Roos!
Muziek van Radio Continu schalt door de luidsprekers van het kleine Peugeotje. Henk Wijngaard, met de vlam in de pijp. We rijden naar Beerta.
Mijn collega haalt me ’s ochtends van huis. Carpoolen. Iedere werkdag, stipt om 6.50, zet hij de auto bij ons voor de deur. Heel sympathiek. Vanuit mijn woonplaats gaat het door Heiligerlee. Over de Provinciale weg. Plotseling doemen uit het schemerdonker twee fietsers op: Geen licht. “Kurwa fietsers op deze weg? En kurwa polizei nergens te zien?”
Mijn collega is een Pool. Hij woont nu elf jaar in Nederland. De taal blijft een uitdaging. Hij is inmiddels ook 54 jaar oud. Dan gaat het leren van een nieuwe taal niet altijd zo gemakkelijk. Autorijden gaat hem overigens wel goed af. Een pittige rijstijl, zeg maar.
Inmiddels zijn we bij de Bovenburen. Een auto van rechts. We staan accuut stil. “Kurwa geen voorrangsweg!” Ik leg uit dat iedere weg zijn eigen regels heeft. “Ik begrijp”, zegt hij. Maar hij schudt zijn hoofd.
Op de Beertsterweg staan we weer stil: File richting de oprit naar de snelweg.
Om de tijd wat te doden vraag ik de betekenis van Poolse woorden. We zijn met ‘samochód’ onderweg naar ‘praca’, weet ik al. Praca betekent: werken. Samochód is zelf-bewegen. Automobiel. Op dit moment is er niet zoveel beweging bij de Blauwe Roos.
“En ‘kurwa’ is zeker waarom”, stel ik vast.
Mijn chauffeur draait zijn hoofd naar me toe, is even stil en begint dan keihard te lachen. Henk Wijngaard is door de Brennerpas. Wij staan in de file. En ik begrijp niet waarom er zo gelachen wordt.
“Kurwa is klote”, lacht hij. “Kurwa is fucking!” En hij roept er achteraan: “Kurwa Blauwe Roos!”
Door: Jos Schaafsma
