AlgemeenOpinie en verhaal

Column: Wegdromen

- advertentie -

Heb je afgelopen vrijdag naar ‘The Voice Senior’ gekeken? Dan was je niet de enige. Twee miljoen Nederlanders zagen Jimi Bellmartin (bijna 70) uit Vught imponeren met de klassieker ‘Soul Man’. “Ik weet niet wat me overkomt. Dat ik dit nog mag meemaken. Op mijn leeftijd”.

- advertentie -

Ook de 71 jarige Marianne Nobel ‘Noble’ zong de sterren van de hemel met  ‘Let’s Stay Together’ van Al Green. Prachtig. Als Amy en Janis ooit oud waren geworden, was dit wat je had gehad. Een vol leven en dan zo kunnen zingen.

Ouderen van nu genieten volop van het leven, ze zijn assertief en avontuurlijk. De kandidaten hebben het hart op de tong, niks te verliezen in het leven. Hun leeftijd maakt ze zelfverzekerder. De levensvreugde spat van de buis.

Sinds 2002, toen Idols zijn intrede deed, zijn er tientallen talentenjachten op televisie aan ons voorbijgetrokken. Oorspronkelijk gingen die vooral over zangtalent, maar inmiddels zitten we ook met z’n allen aan de buis gekluisterd voor de zoektocht naar de beste danser, kok, bakker, klusser, modeontwerper, bloemstylist, tuinder of zelfs mentalist. Elk seizoen komen er nieuwe varianten bij. En niet zonder reden. Naar de finale van ‘Heel Holland Bakt’ keken de laatste keer ruim 3,4 miljoen mensen.  Dat terwijl het tv kijken over het algemeen op zijn retour is.. Maar van talentenjachten kunnen we er als publiek geen genoeg van krijgen. Wat blijft ons toch zo boeien aan dit soort wedstrijden?

‘De sleutel is dat gewone mensen van het ene op het andere moment een ster worden’, las ik in een interview met programmamaker Bert van de Veer. ‘Dat spreekt tot de verbeelding. Voor hetzelfde geld had jij daar als kijker kunnen staan. Dat geeft je een goed gevoel.’.

Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. In de jaren ’80, toen Van der Veer een aantal seizoenen van de ongekend populaire Soundmixshow regisseerde, stond ik regelmatig met een borstel voor de spiegel te zingen. Sterker nog, op mijn 12e organiseerde ik een heuse zangwedstrijd voor mijn vrienden. Ik baalde als een stekker toen ik ‘maar’ tweede werd.

Sindsdien is er overigens flink wat veranderd aan de opzet van talentenjachten op tv. Van der Veer: ‘Het belangrijkste is dat de persoonlijke verhalen van de deelnemers tegenwoordig centraal staan. Achtergrondfilmpjes, eigen pagina’s op sociale media: ze zorgen ervoor dat je je als kijker nog beter met hen kunt identificeren. Dat versterkt het gevoel dat jij die aandacht en waardering zelf óók had kunnen krijgen. En wie wil dat nu niet?’

Op mijn 47 ste heb ik voldoende zelfkennis om te weten dat ik me vooral niet voor een talentenjacht moet aanmelden. Maar even lekker wegdromen bij het succes van een ander? Daar ben je volgens mij nooit te oud voor.

– Jos Schaafsma

- advertentie -

Dit kan u ook interesseren

Back to top button