Column: Wennen, het is nog wennen
“Opa, jij bent baby en ik ben Mama.” Vervolgens pakte kleindochter Lientje (bijna 4 jaar) mijn hand en leidde mij naar boven, naar haar Prinsessenkamer. Nog een beetje moe van het autoritje, Winschoten- Den Haag, zag ik tot mijn grote vreugde dat Lientje tegenwoordig een groter bed heeft. Ik zag mijn kans schoon en zei met een piepend klaagstemmetje:
“Baby moe, baby slapen!”
En ging daarna op bed liggen, in de wetenschap dat haar vader en moeder er ook wel eens bij gingen liggen als er voorgelezen moest worden of als de kleine wat moeilijk in slaap kon komen. Voor mij een herhaling van zetten, want toen mijn jongens nog klein waren lag ik er ook vaak even naast, om voor te lezen of wanneer ze wat moeite hadden om in slaap te komen. Vooral dat laatste hielp altijd.
Ik sliep zo!
Dan werd ik soms uren later wakker. Mijn jongste zoon heb ik zelfs een keer bijna geplet tussen muur en matras. Gelukkig heeft hij daar niks aan overgehouden, denk eerder dat hij het altijd wel gezellig vond. Hij heeft ook eens een keer tijdens zo’n voorleesmoment, althans, nadat ik voorgelezen had en weer in slaap gevallen was, mijn hele rug bewerkt met viltstiften. Daar kwam ik de volgende dag pas achter op het werk. “Wat heb jij nou allemaal op je rug!” vroeg een collega aan mij tijdens het omkleden. Via een spiegel zag ik het kunstwerk, een zeer kleurrijk geheel waar mijn jongste zoon goed zijn best op gedaan had.
Categorie abstract.
Terwijl ik lekker op mijn zij lag vroeg ik in mijn beste babytaal of Mama een verhaaltje wilde voorlezen. Nou, dat wilde ze wel: “Ja hoor schat”. Ze pakte een boekje uit haar boekenkast en ging daarna zowat boven op mijn hoofd zitten, ik kon nog net op tijd mijn bril afdoen. Die bril was natuurlijk weer interessant. Ze pakte hem uit mijn hand en zette hem daarna op haar neus en begon met voor te lezen, nou ja, op haar manier dan.
Ze zong het voor.
Onnavolgbaar voor haar oude opa, ze haalde allerlei liedjes door elkaar of verzon de helft, maar zolang zij er lol in had vond ik het goed. En zoals ik al zei, zolang zij aan het moederen was kon ik lekker bijkomen van de reis. Nadat enkele leesboekjes uitgezongen waren, stapte ze van bed af en deed ze de gordijnen dicht:
“Zo schat, ik doe de gordijnen dicht dan kun je lekker gaan slapen.”
Mijn powernapje was ineens voorbij! Ik wilde natuurlijk niet echt in slaap vallen want we kwamen natuurlijk kijken naar haar pasgeboren zusje, Loetje (vandaag precies 58 dagen jong). Voor de tweede keer dit jaar. De eerste keer was kort na haar geboorte, toen zijn we heel even geweest want ze was iets te vroeg geboren. We beperkten ons toen alleen tot even kijken, omdat ze even wat langer nodig had om te landen op deze wereld.
Zonder knuffels, maar omgeven door liefde.
Nadat we aangekomen waren duurde het dan ook niet lang voordat oma haar kleindochter in de armen had. Lientje kroop er direct bij want ze had Oma Muis al een tijdje niet gezien, Oma Muis uit het land Groningen. Mijn vrouw is al helemaal gewend aan haar nieuwe titel, voor mij blijft het nog wennen al dat grut. Wellicht omdat het meisjes zijn, die zijn toch weer net even anders.
Als vader van drie jongens.
Maar goed, het blijven kleine kinderen en ik vind het machtig om mee te gaan in de fantasie van het kroost. Ik geniet ervan om bijvoorbeeld mij voor te doen als koekiemonster: “Ik ruik koekies!” grom ik dan waarna ik snuivend en stampend om mij heen begin te kijken en er geheid een mini nageslacht gillend door de kamer begint te rennen. Soms gaan we er ook een heel weekend heen en als ik dan op zondagmorgen de kans krijg om even de muziek te bepalen die uit de speakers komen, dan zet ik klassieke muziek op en dans ik de kamer door. Daar slaat Lientje ook op aan en zwierend als een danseres en zwaaiend met haar armen op de muziek, danst zij dan achter mij aan.
Klassieke muziek op de zondagmorgen was standaard bij ons thuis toen ik nog een jonkje was.
Maar ik kan mij niet herinneren dat ik zwaaiend en zwierend achter mijn vader aan danste. Die was meer van het dirigeren vanuit zijn stoel, terwijl hij even zijn boek of krant had neergelegd. Tegen het middaguur zette mijn vader elpees op van cabaretiers op, onder anderen van Toon Hermans, Wim Sonneveld of Henk Elsink. Of als mijn moeder het bepalen mocht, de elpee Hoogtepunten van de Lage Landen, met onder anderen Jenny Arean, Ramses Shaffy en Conny Stuart, liedjes die we allemaal mee konden zingen.
De middag was voor de radio, Langs de Lijn.
Pas om vijf uur ging de televisie aan want dan kwam Frits van Turenhout die op zijn bekende wijze de voetbaluitslagen voorlas. Vooral hoe hij de nul uitsprak: ‘null- null’.
Maar dat ligt achter ons.
Ik sprong uit het bed van het meiske dat nog een hele lange toekomst voor haar heeft liggen. “Mama, baby wil naar beneden, baby wil drinken hebben.” “Oh schatje, wil je naar beneden? Maar dan moeten we nog wel even je tas inpakken!” Ze hing mij zo’n damestasje om de nek en zocht daarna tussen al haar spulletjes, om die vervolgens in het tasje te proppen. Er ging van alles in, zoals een plastic hamburger, een grote pop, een boekje, een kleinere pop erin en de grote pop eruit, een portemonneetje en nog een plaatje waar ze allemaal stickertjes op had geplakt.
Die was voor Oma zei ze.
Daarna gingen we samen naar beneden alwaar ik weer Opa mocht zijn want ik kreeg Loetje in mijn armen, plus een flesje melk. Dát was effe wat, zo klein! Ik wist mij even geen houding te geven.
Lientje kwam gezellig naast mij zitten. Alsof ze zeggen wilde: “Het komt allemaal goed.”
“Hè schat!”
