Om nog even door te meanderen over de plannen om vanaf volgend jaar de wijde wereld in te willen trekken, wil ik er nóg iets over kwijt. Want het is niet een makkelijke keuze en dat is ook wel logisch na 60 jaar vakantie vieren op Terschelling; de twijfel mag dan best aanwezig zijn. Terwijl ik dit schrijf, moet ik meteen weer denken aan wijlen mijn schoonvader, die de laatste jaren van zijn leven eigenlijk zijn kamer niet meer afkwam. Toen zijn dochter zei dat er buiten die kamer van alles te zien was én dat dat dan leuk zou zijn voor hem, gaf hij het volgende antwoord terwijl hij wees op de televisie aan het voeteneind van zijn bed:
“Ach, meissie, ik heb de hele wereld aan mijn voeten liggen!”
Daar had hij wat mij betreft een punt. En die wereld is naast de televisie ook prima te volgen via allerlei filmpjes op het internet, dus ja, daardoor blijf ik toch een beetje hinken op twee gedachten… Maar ik trek mijn keutel niet in hoor, we gaan echt de grenzen over om onze jaarlijkse vakantie te kunnen vieren. Toch moet ik er een kanttekening bij maken, want ik vind wel dat je nooit je eigen land moet verloochenen. Naïef als ik soms kan zijn, dacht ik altijd dat de meeste Nederlanders hun eigen land ondertussen wel kenden, alvorens ze buiten de grenzen gingen kijken om vakantie te vieren. Dat je je bewust bent van je eigen leefgebied, je eigen woonplaats, provincie of je eigen land. Maar dat ballonnetje spatte uiteen toen we in de coroningstijd terechtkwamen en we niet meer mochten vliegen.
Naar elders.
In eens moesten we het doen in eigen land! Nou, dat bracht wat teweeg! De Veluwe raakte overbevolkt en men klaagde erover dat er geen fatsoenlijke toiletten in het bos te vinden waren. De hunebedden werden opnieuw ontdekt en daar moesten borden bij gezet worden met de tekst: ‘Niet Beklimmen!’, de Nederlandse kust voelde ineens aan als de Nederlandse Antillen en de Waddeneilanden werden ineens overspoeld door Nederlanders die daar nog nooit geweest waren. Zo viel het op dat we ineens een Brabantse of Limburgse tongval hoorden op de eilanden, in plaats van Gronings, Fries, Noord-Hollands of Twents. De eilanden werden zelfs ontdekt door de kouwe kak!
Nederland werd herontdekt!
En eigenlijk zit ik ook in die situatie nu. Want ik heb ook nog niet alles gezien in dit land. Zo werd ik enkele weken geleden blij verrast met het feit dat je van Lelystad naar Enkhuizen kon rijden met de auto, over de N307. Ik wist niet van het bestaan van deze ‘Afsluitdijk’ midden tussen het IJsselmeer en het Markermeer. Nu was ik wat dat betreft wel een sneu geval, want alle andere inzittenden wisten wel van het bestaan van deze weg en begrepen niet waarom ik steeds maar herhaalde dat ik het niet geweten heb.
En enorm genoot van dit stukje asfalt.
Dit bracht mij dus weer aan het twijfelen, want er is ook meer dan het eiland Terschelling. En hiermee bedoel ik TVTAS, het ezelsbruggetje dat velen op school hebben geleerd over de volgorde van de Nederlandse Waddeneilanden: Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland en Schiermonnikoog. Nu moet ik zeggen dat ik geen herinneringen heb aan dit ezelsbruggetje; zo hebben de leerkrachten het ons nooit geleerd volgens mij. Dat zit ‘m vast in het feit dat wij destijds gewoon wisten wie onze buren waren. Want we waren natuurlijk gelukvogels dat we op een eiland mochten opgroeien, maar we waren ook lotgenoten als je kijkt naar de ‘nadelen’ om op een eiland te wonen. Zoals bijvoorbeeld op jonge leeftijd aan de vaste wal je opleiding moeten volgen. Dat was naast het financiële plaatje van de kosten voor een kosthuis ook een inbreuk op het gezin waarin je opgroeide. Mijn ouders hadden op een gegeven moment drie kinderen aan de wal, maar ze kregen geen last van het lege-nestsyndroom hoor. Want in de weekenden kwamen we terug.
Met de was!
Maar nu komt het: ik ben nog nooit op Schiermonnikoog geweest. Wel eens een dagje op de andere eilanden, maar dat was te verwaarlozen: een keer met mijn ouders naar Vlieland, een keer met een vriend naar Texel en een keer naar Ameland vanwege een soort sportuitwisseling. Daar heb ik weinig tot geen herinneringen meer aan en daarom heb ik mij voorgenomen om in de nabije toekomst al deze eilanden te gaan bezoeken, met de dame hier in huis natuurlijk, want zij is bijvoorbeeld wel in Tunesië, Portugal, Frankrijk, Italië, Oostenrijk en Australië geweest, maar nooit op Texel, Ameland en Schiermonnikoog. “En België!” voegde ze eraan toe, “daar ben ik ook nog geweest!”
Ze had dus niet getwijfeld over België.
Ze heeft wel alle provincies in Nederland gezien, maar dat kwam weer doordat ze als klein meisje met haar ouders meereisde naar de werkplekken van haar vader, in een heuse Pipo-wagen!
Zij was zeg maar Petra, dochter van!
Wij gaan dus naast de grenzen over ook nog onze eigen eilanden bezoeken. Of, vanuit het perspectief van een Terschellinger, onze buren bezoeken. Want buren moet je koesteren. Ze hebben niet voor niets het spreekwoord ‘Beter een goede buur dan een verre vriend’ bedacht; die boodschap is zo helder als glas. Alleen zie je wel dat steeds meer mensen meer op zichzelf willen zijn en dat heeft natuurlijk te maken met de individualisering van onze maatschappij. Men heeft niet voor niets de Nationale Burendag in het leven geroepen, zodat je in ieder geval weet wíe er naast je woont. Dat besef van een goede buur heb ik dan ook altijd wel gehad. Al is het alleen maar dat ze je huis bij afwezigheid een beetje in de gaten houden en het vuilnis bij de weg zetten. Of, zoals mijn vader mij ooit verteld heeft over hun buurman Ane. Die riep dan vanaf de andere kant van de schutting:
“Herman, kun je even komen? Ik heb iets zwaars te tillen..”
Mijn vader reageerde daar natuurlijk positief op en liep vervolgens om het huis de tuin van buurman Ane in.
Daar was niks te tillen, enkel het borrelglaasje dat hem voorgezet werd.
Columnist Arjen Veldhuizen
Arjen Veldhuizen is sinds 2018 een vaste columnist bij OldambtNu.nl en publiceert wekelijks op zondag. Zijn columns kenmerken zich door een persoonlijke en vaak humoristische kijk op het dagelijks leven — van gezinsperikelen en huiselijke klusjes tot maatschappelijke observaties en lokale gebeurtenissen. Zijn passie voor schrijven ontstond al op jonge leeftijd.
