Gisteren ben ik vroeg opgestaan om Sinterklaas uit te zwaaien, want die ging weer met zijn Pieten terug naar Spanje. Na gedane arbeid. Met de kennis van nu zou je eigenlijk kunnen zeggen dat de Sint en zijn makkers de eerste arbeidsmigranten zijn geweest, gezien de lengte van hun bestaan. Arbeidsmigranten die we nodig hebben, want die doen meestal klusjes waar wij Nederlanders de neus voor ophalen. Zo is het nu, en zo gaat het al honderden jaren. In dit geval is het natuurlijk wel een leuke klus: pakjes uitdelen en vele huiskamers vullen met gezelligheid. Dat heelt de pijn een beetje van lang van huis te zijn, ver weg van je geliefden.
Voor de complotdenkers onder ons: Ja, het Sinterklaasfeest is een groot complot!
De Sint en zijn Pieten kunnen nu weer gaan genieten van hun welverdiende rust. Fysiek, want het was weer hard werken om al die schoenen te vullen, maar ook mentaal, want man, man, wat was er dit jaar weer veel gedoe over dit feest! Zijn we eindelijk af van de discussie over het uiterlijk van de Pieten, komen er weer discussies over het paard: wil het paard het zelf eigenlijk wel, is de Sinterklaas die erop zit niet te zwaarlijvig voor het paard, zijn al die wortels in de schoenen wel gevarieerd genoeg als voeding voor het paard, waarom is het altijd een wit paard? Of de verhaallijn van het Sinterklaasjournaal, ook daar winden volwassenen zich over op. De kinderen zelf boeit het allemaal niet; die genieten enkel van het mysterie dat het hele Sinterklaasverhaal met zich meebrengt.
Gedoetjes.
En dan was er weer die discussie over ouders die niet willen liegen tegenover hun kroost; die discussie laait ook elk jaar wel weer op. Daar heb ik moeite mee, vooral als diezelfde ouders wel wekelijks hun eigen geloof onderhouden. Ik wilde als kind er juist in geloven, want ik kreeg pepernoten, chocoladeletters én cadeautjes. En ik vond de spanning en de lol eromheen erg leuk. Toen mijn ouders mij ‘de waarheid’ vertelden, was ik daarom ook heel erg boos. En verdrietig. Want ik dacht dat het krijgen van al dat lekkers en de cadeautjes voorbij zal zijn. Die boosheid ging over nadat mijn ouders vertelden dat wij het gewoon zouden blijven vieren.
Mijn vrouw en ik liegen nog steeds lekker mee.
Dat deden we ook toen onze kinderen nog klein waren en tegenwoordig liegen we lekker tegen onze kleindochters. Zo hadden we vorig weekend een puzzel gekocht en vier puzzelstukjes eruit gehaald. De puzzel hebben we opgestuurd en in het bijbehorende rijm was te lezen dat de puzzel eigenlijk in de schoen van kleindochters Lientje (5) en Loutje (2) had moeten zitten. De Pieten hadden zich in het huis vergist. De vier puzzelstukjes stuurden we in een envelop apart naar hun ouders. De volgende dag facetimede Lientje ons, ze had de puzzel gekregen, maar “Opa en Oma, er missen vier puzzelstukjes in de puzzel!”
Paniek! Paniek!!
De volgende dag kregen we een filmpje opgestuurd. We zagen twee kleindochters opgewonden door de kamer rennen, want ze hadden vier puzzelstukjes in hun schoenen gevonden! En na nader onderzoek bleek het te gaan om de ontbrekende stukjes!
Zo zie je maar weer, Sinterklaas zorgt er altijd voor dat alles goedkomt.
Afijn, het feest is weer voorbij en we gaan weer over tot de orde van de dag. Niet helemaal natuurlijk, want er komen nog twee tradities aan, namelijk het kerstfeest en het opblazen van je huis, straat of wijk, het verminken van hulpverleners en burgers, ook wel de Oud & Nieuwviering genoemd.
‘Waar gaan we met zijn allen in het nieuwe jaar naartoe?’ zong Wim Kan in zijn oudejaarsshows.
Die vraag blijft actueel, vooral omdat er zoveel aan de hand is tegenwoordig. Ik hoop dat ik ontzettend fout zit, maar ik denk dat we, als we zo doorgaan, met zijn allen naar de verdommenis gaan. En dat doen we zelf; het heeft totaal geen zin om naar anderen te wijzen, ook al willen sommige politici ons dat wel doen geloven. Maar die agressie komt echt bij onszelf vandaan; onze lontjes worden steeds korter en bij het minste geringste vliegen we elkaar al in de haren. Voetbalwedstrijden kunnen al niet eens meer gespeeld worden, een triest voorbeeld daarvan zagen we vorige week zondag in de Johan Cruijff Arena. Maar daar niet alleen, ook de mensen die in ziekenhuizen, scholen, bibliotheken en winkels werken, kunnen al niet eens meer normaal hun werk doen zonder agressief benaderd of bedreigd te worden. En daarnaast zijn er nog die vrijwilligers die in hun vrije tijd zich inzetten voor de medemens, op sportgebied, maar ook op het sociale gebied.
Zelfs de Hoofdpiet is bedreigd!
Waarmee maar weer bewezen is dat er veel eencelligen zich uiten op de (A-)sociale platforms. Waar maar weer mee bewezen is dat het hoog tijd wordt voor een VOG (Verklaring Omtrent het Gedrag) alvorens je gebruik mag maken van deze platforms, of eigenlijk van het hele internet. Dan moeten deze bedreigers het weer op de ouderwetse manier gaan doen, letters uit krantenkoppen knippen en die dan in de juiste volgorde op een A-viertje plakken, in een envelop doen, postzegel kopen en in de brievenbus gooien.
Zo houden we de postbezorgers ook aan het werk.
Ik maak het misschien nu wel wat lollig, maar het is niet om te lachen. Het is triest en heel gevaarlijk hoe het hier de laatste jaren toegaat. Volgens sommige politici moeten we bang zijn voor de mensen uit den vreemde, maar daar ben ik het absoluut niet mee eens! We moeten banger zijn voor debielen met hoodies en gemaskerde gasten, die zich de haantjes voelen in het kippenhok en zich daar ook naar gedragen. Naast de onvoorstelbare agressie die deze lui verspreiden, zie je ook de opkomende verheerlijking van het fascisme, vaak gevoed door onderbuikgevoelens en onder invloed van middelen die menig neustussenschot al naar de Filistijnen hebben geholpen.
Opdat wij niet vergeten.
Daarom moeten we ons blijven uitspreken tegen dit kwaad, moeten we het begrip femicide onderkennen én herkennen, moeten we zebrapaden in alle kleuren van de regenboog blijven verven en moeten we politici die het wantrouwen in onze democratie voeden geen stem meer geven.
De zwijgende meerderheid moet niet meer zwijgen!
