Column: Chef voederbak
Wie huisdieren heeft weet dat er in huis een rangorde heerst. Het is mij inmiddels heel duidelijk hoe die rangorde er bij ons thuis uitziet. En ook wie er onderaan die pikorde bungelt.
Bovenaan de rangorde prijkt onze ‘directeur’ Doortje. Ons huis is eigenlijk haar huis. En alles wat wij doen, doen we voor haar. De stoel op de veranda: voor Doortje. De verse bos bloemen op tafel. Voor Doortje. Iedere kartonnen doos die het huis binnenkomt, iedere tas die we ergens neerzetten: voor Doortje. Ook de dingen waar ze eigenlijk niets om geeft zijn voor haar. Het yoghurtschaaltje dat poes Saartje zo graag uitlikt… Doortje vindt het niks, maar ze drukt er wel haar snuit tussen als we het Saartje gunnen. Om vervolgens haar neus op te halen en het schaaltje onaangeraakt achter te laten.
Saartje heeft weinig in te brengen bij Doortje. Soms vind ik dat wel sneu, maar ik realiseer me ook dat het er bij hoort. We kunnen niet allemaal de belangrijkste zijn.
Zo zie ik ook wie de belangrijkste mens is in huis. Dat is Chef Voederbak. Ik zie het in de twee paar kattenoogjes die me teleurgesteld aankijken, wanneer ‘s morgens ik als eerste beneden kom. ‘Oh, is hij het. Daar krijgen we niks van.’
Maar ik merk het ook aan de hoeveelheid kopjes en knuffels die mijn dochter krijgt. Aan hoe zij wordt verwelkomd, als ze na een dag op school weer thuis arriveert. Terwijl de twee viervoeters voor mij nauwelijks hun kopje optillen.
Soms beklaag ik me om mijn underdog-positie. Ik zet mij immers ook in voor het welzijn van onze kleine huisgenoten. Telt dat dan niet? Maar eerlijk is eerlijk; een aanstelling als Chef Kattenbak brengt me niet het aanzien dat mijn dochter – Chef Voederbak – geniet. ‘Eh, hoezo denk jij aanspraak te kunnen maken op dit hoekje van de bank? Jij ruimt mijn poep op, weet je nog…?’ Ik zie het Doortje gewoon denken.
Laatst probeerde ik mijn positie wat op te vijzelen door een functieroulatie voor te stellen. Ik werd nog net niet uitgelachen. Mijn dochter laat zich natuurlijk niet naar de bodem van de rangorde verwijzen. En gelijk heeft ze. Dus er zit niets anders op: ik accepteer mijn lage positie in ons huis. Ik ben er slechts om te dienen. Dat doe ik met liefde… dat dan weer wel.
Door: Jos Schaafsma
