Column: Slaapkamergeheimen
Normaal gesproken slaap en stoei je in een slaapkamer maar wij hadden vorige week anders besloten. We hadden namelijk een nieuw bed gekocht. Op zich is dat niet ongewoon, iedereen koopt wel eens een nieuw bed. Of krijgt een bed van iemand anders ‘omdat deze nog in prima staat is.’
Of je kocht zoals ik een ‘showmodel’ bij een grote meubelzaak.
Dat was ergens in 2012. Het betrof een 2-persoonsbed en die werd aangeboden ‘voor weinig’. Dat ‘weinig’ trok mij al gauw over de streep en ja, hoeveel mensen zullen op dit bed gelegen hebben toen het in de showroom stond? Je gaat toch niet zomaar midden in een winkel op een bed liggen?
Achteraf denk ik toch dat ongeveer 20.000 mensen het wel gedaan hadden….
Maar dat wist ik toen nog niet dus meenemen die handel. Ik kon een Caddy lenen, met imperiaal. Na wat proppen, passen en meten kon het bed mee en reed ik, best wel trots op mijn koopje, dwars door Den Haag. Enkele maanden later kwam de twijfel mijn slaapkamer binnenwandelen want op een gegeven moment begon de krachten van die 20.000 mensen die even op het bed gelegen hadden, zich te openbaren. Het verzakte aan ‘mijn’ kant zo erg dat ik op een gegeven moment haast uit het bed gleed! Wanneer ik alleen lag was dat niet zo’n probleem want dan schoof ik wel naar het veilige midden, maar wanneer de vriendin er was moest ik alle zeilen bijzetten om niet uit het bed te lazeren.
Zelfs in lepeltje-lepeltje houding wist ik nog wel eens aan de aandacht van de dame te ontsnappen.
En hing ik buiten boord. Voordat ik dit best wel unieke en komische bed beslapen mocht, sliep ik op een gekregen houten, eenpersoonsbed. De reden van het krijgen was heel triest. De eigenaar, Pater Paulus en broer van een zeer gewaardeerde collega, overleed plotseling op 44-jarige leeftijd. De collega wist van mijn situatie, net gescheiden met alle financiële gevolgen en gunde mij de spullen van zijn broer.
Dat was een lot uit de loterij!
Want naast het bed kreeg ik een complete huisraad, van een flesopener tot aan een wasmachine en kon ik daarmee mijn flatje inrichten. De spullen zijn later weer doorgegeven aan een jong stel die samen gingen wonen. Behalve de flesopener en een schilderij van het Laatste Avondmaal. Uit respect voor Pater Paulus heb ik die bewaard zodat ik niet vergeet hoe dankbaar ik toen was met al die spullen.
Dat zijn van die handvatten die je in het leven soms aangereikt krijgt.
We hebben nu een nieuw bed gekocht. Een grotere en een hogere. Het oude bed was enkele jaren terug ook een koopje maar geen showmodel. Toch raakte ook deze uit vorm, we rolden als het ware steeds naar elkaar toe. Nu vonden we beiden dat geen probleem want ‘dat gef allemaal niks want wie hoalt van mekaar, holadié, holadió!’ Maar soms voelde het ook als een kacheltje wanneer de ene na de andere opvlieger zich manifesteerde onder de dekens.
En klom ik naar de zijkant van het bed voor de verkoeling.
Dat gebeurde een paar keer per nacht en werd ik soms oververmoeid wakker. Daarom besloten we om nu maar eens te investeren in een bed met meerdere kwaliteiten. Althans, dat zei de verkoper waarna ik met mijn verdorven geest direct weer beelden zag die het daglicht niet verdragen kunnen.
In dit geval ging het om de motor….
Want hoofd- en voeteneind kunnen we in hoogte verstellen waardoor het slapen een uitermate doelmatigheid krijgt, mede dankzij de unieke topper en de stabiliserende bedbodems waarna je bij het wakker worden denkt:
‘Ik weet het ineens! Dit ga ik doen!’
Voorgaande stond in de folder die we meekregen nadat de koop beklonken was. Op zich wel een mooi vooruitzicht, dat we straks, als het bed eenmaal in onze slaapkamer staat, we wakker worden en dan weten wat we gaan doen. Want volgens diezelfde folder bleek dat de mens (gemiddeld) 32 jaar van zijn leven slaapt! Maar voordat het zover was moest er natuurlijk wel even wat gedaan worden.
De slaapkamer moest leeg, behangen en geverfd worden.
Die druk ontstond nadat de beddenboer ons gebeld had met een datum van bezorging. Ik had mijzelf een week gegeven om de klus te klaren. Eerst moest het oude bed naar zolder, voor de logees. Die weten nu ook dat dit bed je nader tot elkaar brengt. Nu hoop ik wel dat ze als ze naar elkaar toe rollen dat doen zoals de egeltjes het doen:
Héél voorzichtig!
Vrouwlief was natuurlijk in haar nopjes want ze mocht zich gaan storten op kleur verf en behang. Dit gebeurde al ver voor D-Day hoor, ik werd soms overstelpt via de App met foto’s van behang. Gelukkig kreeg ze goed advies van een plaatselijke verf- en behangwinkel plus een leuk ‘detail’, namelijk een decoratief stuk behang welke op een ronde triplexplaat geplakt werd. Deze decoratie kon je dan weer over het andere behang ophangen zodat de muur wat ‘breekt’.
Vroeger noemden ze dat een schilderij dacht ik maar ik hield wijselijk mijn mond.
Het muurtje achter het hoofdbord van het bed moest behangen worden en dat deden wij even op een maandag namiddag, zonder ruzie en een prima resultaat. Voor het verven van de muren had ik één middag nodig. Voor de afwerking werden er piepschuimen sierlijsten gekocht. Die kon je met sierlijstenlijm zó tegen het plafond drukken.
Dat kon ík zelfs!
Met een kitspuit lijmde ik de lijst, stapte het trapje op en drukte de lijst tegen het plafond. Toen ik van het trapje afstapte om de volgende lijst te voorzien van lijm, hoorde ik ineens een klap achter mij. De lijst lag op de grond.
De rest van de week ben ik alleen maar bezig geweest om die lijsten vast te krijgen. En nee, niet met de sierlijstenlijm maar met supermontagelijm. En nee, ook niet op verstek.
Gewoon rechttoe-rechtaan.
Als je slaapt heb je immers toch je ogen dicht!
