Mijn vrouw en ik zitten op de boot naar Terschelling, voor een gezellig weekendje bij mijn vader. Als ik voor mij uit kijk zie ik de Waddenzee, gekleurd in twee tinten grijs; het water donkergrijs en de lucht erboven lichtgrijs. De boot zit stampvol vanwege de Berenloop, de marathon van Terschelling, maar dat mag de pret niet drukken. Want we zijn helemaal zen, tranquilo en relaxed, ondanks dat we tijdens het fietsritje vanaf de Harlinger parkeerplaats naar de boot, zeiknat geregend waren.
Het kan vriezen en het kan dooien.
Eenmaal op de boot wordt dat gevoel alleen maar sterker. Want achter ons ligt de onrust en voor ons een paar dagen van rust en stilte, even pas op de plaats en gezellig bijpraten met Pa. Tussendoor zullen we vast weer overweldigd worden door de natuur, de natuur die zich deze keer in haar fraaiste herfsttenue aan ons zal tonen.
Inclusief een paar duizend rondrennende beren en Berinnen natuurlijk.
Duizend voor de hele marathon en drieënhalf duizend voor de halve marathon. Te overzien dus, zoals het hoort. Zo had het Amsterdamse evenementen bureau ‘Chasing the Hihat’ ooit bedacht een meerdaags dancefeest te organiseren op Terschelling, bij het Meertje van Hee, een heel klein stukje aarde op een best wel klein eiland. Zij wilden daarvoor twaalfduizend dance liefhebbers op dat hele kleine stukje aarde laten dansen, feesten, eten, drinken, slapen, poepen en pissen. Een tsunami van overlast zou dat geweest zijn, tegenover vijfduizend eilandbewoners én haar flora & fauna.
Een duidelijke grens zou daarmee gepasseerd worden.
Maar het mag niet doorgaan waardoor de druiven behoorlijk zuur zullen smaken voor de organisatie én ook natuurlijk voor de liefhebbers van zo’n feest. Als ik in de organisatie had gezeten had ik mijn zinnen gezet op het strand van het eiland, die is breder dan de gemiddelde kuststrook van ons land en daar stoor je minimaal de natuur.
In het Schuitengat maakt de boot wat meer beweging en het regent neerslachtig door.
Ik speur de zee af naar drijvende kliko’s want er schijnen containers met stembiljetten verdwenen te zijn. Sjoemelcontainers volgens een stuiptrekkende politicus. Die zijn vermoedelijk ten westen van Zaanstad in de zee gedumpt. Ik zie enkel de rode en groene betonning en zo nu en dan een zeehond die even zijn kop boven water steekt.
Maar geen stem-kliko.
Dan maar even kijken naar een nieuwe aflevering van ‘Politiek Oldambt, op OldambtNu.nl. Het gesprek met de wethouders en burgemeester. Er werden hen vragen voorgelegd die door het volk, wij dus, ingediend waren en elke wethouder mocht een vraag beantwoorden die in zijn portefeuille past. Het ging onder andere over de kruising in Scheemda. Daar knallen ze nog wel eens op elkaar en de vraag luidde dan ook of daar geen stoplichten geplaatst kunnen worden. Volgens de wethouder was de best wel overzichtelijke kruising zelf niet de oorzaak, maar wees hij op ons rijgedrag. Er wordt daar veel te hard gereden en men néémt voorrang in plaats van het te krijgen.
Ik was het helemaal met hem eens.
Officieel mag je daar maar 30 km per uur. Uit eigen ervaring weet ik dat 30 km per uur rijden best lastig is, je hebt het gevoel dat je stilstaat. Maar doordat je het gevoel hebt dat je stilstaat als autobestuurder zie je wel meer en daarom hebben ze daar de 30km-zone ingesteld. Een goede reden lijkt mij, al zullen alle hardrijders op deze wereld het verafschuwen.
Tot ze iemand aanrijden…
Dan komt de spijt op de bijrijdersstoel te zitten en kan het geweeklaag beginnen. Die tranentrekkers maken op mij geen indruk meer, het is gewoon eigen schuld, dikke bult. Maar waar ik wel wat mee heb zijn de slachtoffers die door deze ontzettende domme, roekeloze gedragingen van chauffeurs het dupe zijn. Chauffeurs die veel te veel bezig zijn met hun eigen wereldje, rondscheurend in hun dodelijke moordmachines en totaal niet bezig zijn met de andere weggebruikers. Het is onverantwoord gedrag en het lijkt wel alsof het steeds erger aan het worden is, juist nu het steeds drukker op de wegen is. Hoe vaak zie ik niet dat dit rijgedrag de ‘gewone’ weggebruiker in moeilijkheden brengt. Het zal dan ook niet lang meer duren dat 30 km in de bebouwde kom de norm is, en met de techniek van nu en in de toekomst is het nog te handhaven ook!
Dan stroomt de schatkist van de overheid over van de bekeuringen.
Toen we de boot af fietsten was het droog en besloten we een paar lekkerbekjes mee te nemen naar mijn vaders huis, voor bij het avondeten. Pa keek ernaar uit dat we naar hem toe gingen en hij had mij daags ervoor al gebeld om te zeggen dat het koor, waar hij 44 jaar lid van geweest is, een optreden gaf in de Hervormde kerk van Midsland. Het zogenaamde ‘Berenloop’ concert.
“Daar kunnen we dan mooi even heen!” zei hij opgewekt.
Dat was geen straf voor ons want naast het feit dat ze prachtige liederen zingen is dit koor een onderdeel van ons leven geworden, dit koor zingt zeg maar al 44 jaar mee op onze tijdlijn. We kwamen vooraan te zitten in de kerk met voor ons de pianiste, de accordeonspeelsters én het mannenkoor zelf natuurlijk. We werden vervolgens ruim een uur lang omvergeblazen door prachtige muziek en zang.
Vrolijkheid maar ook veel kippenvelmomenten.
De volgende dag fietsten we die middag het halve eiland over om de hardlopers te volgen en aan te moedigen. En wij waren niet de enigen, want al die lopers hadden familie en vrienden mee om ze aan te moedigen, deze editie onder bijzonder aangename weersomstandigheden. Wij vonden het ook een bijzondere ervaring die Berenloop, ooit ontstaan in het jaar 1997 ter afsluiting van het themajaar ‘400 jaar Willem Barentz’, de man die op Nova Zembla noodgedwongen moest overwinteren en naast de kou het ook moest opnemen tegen de ijsberen en daarnaast ook nog even Spitsbergen en Bereneiland ontdekte.
Mijn ouders waren vele jaren vrijwilligers bij dit evenement en samen met mijn vader haalden we herinneringen op aan die tijd, de tijd dat zij nog volop in de maatschappij stonden én meededen aan maatschappij.
Zo werd deze dag, Allerzielen, toepasselijk afgesloten.
