Column: Wie de schoen past…
Het was nog net geen stampvoeten wat mijn vrouw deed maar het kwam wel heel erg dichtbij. Man, man, wat kunnen de dames soms tekeer gaan als ze even last hebben van een ..euh…dipje!
Dipjes, damesdipjes noem ik ze maar even voor het gemak.
De meeste mannen zullen dit wel herkennen en de meeste vrouwen zullen dit wel ontkennen. Die dipjes zijn verkrijgbaar in allerlei varianten, zoals bijvoorbeeld het ‘voorjaars-dipje’, het ‘ik-heb-geen-kleding-dipje’, het ‘herfst-dipje’, het ‘chocola-tekort-dipje’, het ‘ik-ben-te-dik-dipje’, of ‘mijn-haar-zit-voor-geen-meter-dipje’, of ‘ik-heb-geen-kont-dipje, of ‘mijn-man-ziet-mij-niet-meer-dipje…’
En nog veel meer, vul zelf maar in.
En dan zeggen ze wat over ons, mannen, dat wij ons altijd zo vreselijk aan kunnen stellen wanneer we bijvoorbeeld een griepje hebben of zo. Terwijl het allang wetenschappelijk bewezen is dat de mannengriep vele en vele malen erger is dan bij vrouwen. In moderne taal: mannengriep is geen Hoax, het bestaat!
Deze keer betrof het een ‘ik-heb-geen-schoenen-dipje’.
Ze stampte met haar laarsjes op het laminaat en riep mij toe dat ze diezelfde laarsjes helemaal zat was. En dan moest ze ook nog vanwege de weersomstandigheden sokjes dragen en dat was helemaal verschrikkelijk. Mijn ogen gleden langs haar broek naar beneden en ik zag twee gezellige laarsjes met een printje van een of ander luipaard of tijger en mijn onbegrip voor deze in mijn ogen totaal nutteloze discussie steeg eerder dan dat ik het met haar eens was.
Ik keek haar aan. Ik hoorde haar aan. Ik liet haar uitrazen.
Dat is over het algemeen het verstandigste om te doen in zo’n situatie maar ik zag aan haar ogen dat ik mij nu toch even moest inspannen. Inspannen om het te begrijpen, het te kúnnen begrijpen. En ik had wel in de gaten dat ik nu heel goed op mijn woorden moest passen om nog redelijk gezellig de dag door te komen. Dus even alle zeilen bijzetten terwijl er allerlei gedachtes door mijn hoofd spookten: Moest ik nu zeggen dat ze er nog prima uitzagen? Fout natuurlijk, want dan struikelt ze over het woordje ‘nog.’ Of moest ik gewoon toegeven, toegeven dat ze er inderdaad niet uitzagen en dat er eigenlijk maar een ding opzat:
Nieuwe kopen!
Maar dat vond ik te makkelijk. Ik loop zelf op schoenen van 35 euro en op sportschoenen van 25 euro. En die laatste zijn pas echt aan vervanging toe want als ik op een steentje stap dan voel ik die dwars door de zool heen. En daarbij heeft zij veel meer schoenen dan ik waardoor het klagen in mijn ogen totaal ongegrond is, onrechtvaardig eigenlijk. Als ik dat dan zou zeggen dan weet ik eigenlijk direct haar antwoord, dan gaat zij mij wijzen op mijn ‘zondagse’ schoenen. Dit zijn een paar hele dure van ene Floris die ik alleen maar draag bij feesten en partijen. Elke keer als zij een ‘ik-heb-geen-schoenen-dipje’ heeft gooit zij mij die Floris schoenen weer naar mijn hoofd, waardoor ik nu een pesthekel aan die schoenen heb gekregen.
En ik krijg er nog steeds blaren van!
Maar ik klaag niet en ik stamp niet met de voeten! Ik accepteer en draag mijn ongemak. Daarom heb ik als man ook gewoon veel meer rust in het hoofd. Dat zit in onze genen. Zij, oftewel de vrouw in het algemeen, hebben steeds maar weer van die oplaaiende dipjes zoals hier beschreven. Soms worden die dipjes aangewakkerd door de weersomstandigheden. Ik hoor bijvoorbeeld elke eerste zomerse dag wel een keer dat ze nieuwe teenslippers nodig heeft. In het begin van onze relatie reageerde ik daar nogal eens op door te zeggen dat ze die vorige zomer al had aangeschaft maar dat doe ik al niet meer.
Is onbegonnen werk!
En wanneer het buiten weer kouder wordt dan begint ze weer over nieuwe sloffen. Net als vorig jaar. En alle voorgaande jaren. Plus een nieuwe winterjas, dat is een echte Gouwe Ouwe! Toen we in oktober even een fris weekje hadden gaf mijn allerliefste vrouw aan dat ze het steeds zo koud had op de fiets. Zij fietst tegenwoordig ‘elektrisch’ en trapt dapper door weer en wind naar haar werk en dat moedig ik ook aan. Want naast het feit dat ze daardoor super stikstofvriendelijk is, scheelt het ook nog een stuk in de portemonnee.
En heb ik wat meer om uit te geven!
Althans, dat dacht ik. Want ook hier komen de genen van de vrouw weer boven drijven. Ze kreeg namelijk een ‘ik-heb-geen-schoenen- voor- op- de fiets-dipje.’ Mijn eerste reactie was dat ze dan harder moest fietsen; “dan krijg je het vanzelf warm schatje”. Dat weet ik uit ervaring want ik fietste ook altijd naar het werk. Ook tijdens ijzige kou. Dan fietste ik harder en harder totdat het zweet op mijn kop als ijspegels aan mijn kin bengelde. Maar mijn vrouw fietst al zo hard. Ze trapt zelfs zo hard dat de aandrijving het niet bij kan houden waardoor het systeem haar weer als het ware afremt! Daar is ze nog over gaan ‘klagen’ bij de fietsenzaak. Dus voor haar geen bloed, zweet en tranen maar keiharde kou die via allerlei manieren tussen lijf en kleding kruipt.
En nu moet ze daar weer gepaste kleding en schoeisel voor aanschaffen…
Het spreekwoord ‘Vrouwen bloot, handel dood’ bevestigd eigenlijk mijn bedenksels hierover. Het betekent dat bij warm weer er weinig verkocht wordt omdat …..de dames dan liggen te zonnen! Ervan uitgaande dat de nieuwe bikini of het nieuwe badpak al gekocht is natuurlijk…
Met mijn uiterste begripvolle smoel keek ik naar haar. Ze had haar jas aan, de haartjes mooi in de vorm, sjaaltje om en de lipjes mooi rood gestift. Klaar voor wat boodschappen te doen maar ja, die schoenen hè, die stonden op deze zaterdagmiddag haar flink in de weg. Ik besloot toch te kiezen voor de makkelijkste weg. “Lieverd, rij dan zo meteen even de Straat in en haal jezelf nieuwe laarsjes, je werkt er immers hard voor!”
Maar dat was niet genoeg om haar te kalmeren. Het zat te diep. Het was een dip.
Ik ben ervoor in behandeling…
Door: Arjen Veldhuizen
