Column: Actieve en wat mindere actieve herinneringen
“Het was volgens mij begin jaren ’80 dat FC Groningen promoveerde naar de eredivisie. Tegen Cambuur was dat. Ik was daarbij!” De persoon aan de andere tafel keek mij aan en trok de schouders iets omhoog:
“Oh, oké. Dat kan. Toen was ik nog niet geboren.”
Dit soort momenten heb ik steeds vaker en ik merk dat zo’n antwoord best wel even binnenkomt. Niet keihard ofzo, want het hoort erbij maar die confrontaties met de generatiekloof beginnen soms een beetje ongemakkelijk te voelen. Het hangt ook een beetje af van de persoon die je voor je hebt, of ze wel wíllen luisteren naar wat je te zeggen hebt.
Dat ze niet gaan gapen zeg maar..
Want dat is dodelijk voor de verteller. Toch blijf ik volhouden in het vertellen want anders ben ik bang dingen te vergeten. “Vergeten gaat steeds beter!” roept mijn lieve moeder dan altijd. Daarom is het zo belangrijk de grijze massa te blijven trainen. En fysiek in beweging te blijven. Dat zei mijn moeder in betere tijden ook altijd tegen ons en iedereen. Daarmee was ze eigenlijk neuropsycholoog Erik Sherder al ver voor met zijn Ommetje.nl, de App waarin je gestimuleerd wordt steeds meer te bewegen.
Mijn moeder had niet voor niks de bijnaam ‘Truus de Trimster’!
Maar het vergeten sluipt er toch regelmatig in. Niet alleen bij mij, ook bij mijn vrienden. Dan hadden we het over een herinnering en dan was er altijd wel eentje die het zich niet meer herinneren kon. En dat is best een rare gewaarwording. Maar dat heb ik ook wel wanneer ik naar oude foto’s kijk. Het is fijn dat ze er zijn want het kan herinneringen makkelijker vasthouden in de toekomst maar soms moet ik wel even drie keer kijken. Zoals méér haar en veel minder buik.
Het schuurt regelmatig tegen terugverlangen aan…
Zo is er een foto waar ik naast mijn toen nog jeugdliefde sta, nu mijn partner in het heden. Ik merk dat ik steeds intenser naar die foto moet kijken om de bijbehorende herinneringen in de goede volgorde te zetten. Want soms is die gozer op die foto een vreemde voor mij aan het worden.
Met zijn Goddelijk lichaam!
(Lees verder onder de foto)
Hij staat daar ietwat nonchalant lachend in de camera te kijken alsof hij de hele wereld aankan. Maar dat was niet waar, dat kan ik mij nog wel herinneren. Ik liep niet over van zelfvertrouwen. Het Ik T-shirt welke ik draag op de foto is van een bekend sportmerk en dat kan ik mij dan wel weer herinneren want die ‘leende’ ik vaak van mijn broer. Over mijn arm hangt een sweater die ik uitgetrokken had, waarschijnlijk omdat ik het warm kreeg van de zomerse zon en van dat mooie meisje naast mij.
Mijn jeugdliefde kijkt mij lachend en verliefd aan.
Zou het komen door de hoeveelheid haar wat ik toen nog had. Had, want nu kijk ik er zo doorheen en boven op mijn hoofd begint zich al enige tijd een kale plek te vormen. En daarbij doet de haargroei bij mij een beetje flauw want het groeit wel op plekken waar God het nooit bedoeld had tijdens het scheppen van de mens.
Beelden uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst blijkt maar weer…
Natuurlijk gaan de jaren tellen maar ik heb het gevoel van mijzelf te vervreemden. Dat is best een rare gewaarwording. Het zal wel bij het leven horen en ik denk dat ook menigeen zichzelf herkent in deze materie want ja, alles is aan verandering onderhevig. En het kost je alleen maar heel veel (negatieve) energie om die veranderingen niet te accepteren.
Daar kan en mag je best wel weemoedig van worden.
Want naast het keiharde feit dat je lichaam andere vormen aanneemt, zullen ook gewoontes veranderen of zelfs helemaal verdwijnen. Eigenlijk is dat best wel heel erg verdrietig, dat we dingen moeten loslaten om het nooit meer te beleven.
Zaak is om het dan los te laten.
Ik vergelijk het wel eens met voetballen. Ooit was ik een begenadigd (ahum..) beoefenaar van dit spelletje. Vanaf mijn jongste jeugd waren blokjesvoetbal, partijtjes op straat, trainingen en de wedstrijden op de voetbalvelden een dagelijks onderdeel. Jaap Fischer bezong het ooit in een lied:
‘Het draait altijd om de bal.’
Dat klopte als een bus. Nadat ik mijn jeugdjaren achterliet op Terschelling en mee ging doen aan een volwassen leven aan de wal, liet ik de bal ook weer even voor wat het was. Pas achter in de twintig besloot ik toch weer te gaan voetballen in een vriendenteam van DEVJO, in Voorburg. Dat duurde precies een half jaar want ik ging steeds brakker lopen na de wedstrijden.
Er werd een hernia geconstateerd.
Daarna heb ik mijn voetbalschoenen aan de wilgen gehangen en leerde ik omgaan met deze enorme teleurstelling. Ja, het voelde echt als een teleurstelling dat ik niet meer kon voetballen. Gelukkig kon ik in de jaren erna nog wel een beetje mijn ei kwijt in de partijtjes met mijn kinderen, hun vriendjes en hun vaders. Dierbare herinneringen heb ik aan die avondpartijtjes op mooie zomeravonden waar wij vaders het opnamen tegen ons kroost.
De rugpijn die zich de volgende dag openbaarde hoorde er gewoon bij.
Je ziet dit soort voetbalpartijtjes haast niet meer. Waarschijnlijk hebben we tegenwoordig andere prioriteiten. Soms denk ik wel eens dat men tegenwoordig liever ‘kant en klare brokken’ wil, betaald entertainment in plaats van lange zomeravonden lekker een partijtje spelen met de jeugd. Terwijl je daar nu juist van die leuke actieve herinneringen aan blijft houden…
Ach ja, veranderingen.
Het hoort nu eenmaal bij het leven dat we dingen vergeten, achter ons laten. Gelukkig vinden we veel terug op bijvoorbeeld Facebook zoals die foto die ik hierboven beschreven heb. De maakster van de foto heet Anneke, een toeristenmeisje die toen met ons en vele eilanders omging.
Alleen kan ik mij haar tot op de dag van vandaag niet meer herinneren terwijl vele anderen dat wel kunnen.
Zwaar irritant, die niet actieve herinneringen…
