En de ton die viel in duigen…

- advertentie -

Tinus moet er al de hele week om lachen. Dit had hij nog nooit eerder gezien. Ik probeerde het nog te gooien op mijn geliefde MacGyver techniek, maar daar leek het zelfs niet op.

Ik kwam er niet mee weg.

Eerder die week kreeg ik een aanbieding onder ogen waarmee ik dubbel geld uit zou sparen. Want zuinigheid met vlijt, bouwt huizen als kastelen. Voorgaand spreekwoord hoorde ik vaak van mijn ouders, logisch want zij zijn opgegroeid in de oorlogsjaren en hebben daarna de tering naar de nering moeten zetten.

Zuinig zijn is van alle jaren.

Zo probeer ik zoveel als mogelijk de fiets te pakken om benzine te besparen, stippel de autoritten vanaf mijn werk naar huis zó uit dat ik dan direct even de wat zwaardere of onhandige boodschappen mee kan nemen zoals flessen frisdrank of het familiepak toiletpapier, draai het gas uit zodra de eieren koken en hou dan het deksel erop: 4 minuten zacht ei, 5 tot 6 minuten halfzacht- hard ei, 8 minuten hard ei, ben met een vrouw getrouwd die houdt van fiets- of wandelroutes, ga elk jaar op vakantie naar een Waddeneiland waar je wel móet wandelen of fietsen om het eiland echt te beleven, ik zet geen flitsbezorger in maar haal zelf op een heel flitsende manier boodschappen: mijn boodschappenbriefje is direct de snelste route naar de uitgang en ik kook ons eigen eten in plaats van bestellen via alle vormen van Tafeltje Dekjes.

Van dat laatste maak ik wel gebruik van als vergeten vaker voorkomt als onthouden.

De aanbieding die ik onder ogen kreeg, betrof een regenton, eentje van ruim 200 liter. Het trok mijn aandacht en ik zag zelfs mogelijkheden. Mogelijkheden die ik ook al zag als ik keek naar het platte dak van de overkapping in de tuin, daar blijft veel water op liggen. Alleen ben ik er nog niet uit hoe ik dat hergebruiken kan, daar moet ik nog wat langer over nadenken.

Goed nadenken voor je iets doet kan een hoop ellende voorkomen.

Mijn ouders zeiden vroeger al dat we zuinig moesten zijn met water en sinds vorig jaar zegt mijn oudste zoon dat ook. Hij is werkzaam in de waterleiding en hij vertelde mij over de zorgen die zijn werkgever uitte tijdens de Nieuwjaarstoespraak van vorig jaar. Dat als we zo doorgaan met zijn allen er een enorm (schoon) watertekort zal ontstaan. Er wordt nu te veel water verspild. Door bijvoorbeeld de tuinen te blijven sproeien met kraanwater tijdens grote droogte of duizenden en duizenden liter kraanwater gebruiken voor het vullen van een zwembadje in de tuin.

Mijn vrouw sproeit er ook graag op los.

Want ze is bang dat de flora in onze tuin last krijgt van droge keeltjes. Zodra het één dag niet geregend heeft staat ze alweer te sproeien. Natuurlijk heb ik daar commentaar op, bestook ik haar met wijsheden die ik in mijn 60-jarige leven heb geleerd. Zoals hoe langer je wacht met water geven, hoe sterker de plant zich wortelt.

Ze raakte er niet van onder de indruk.

Daarom zag ik die regenton wel zitten. Ruim 200 liter gratis hemelwater, tonnen vol! Hoe makkelijk geld verdienen is dat! Want naast het besparen van water hebben we vervolgens nooit meer een dikke rekening van het Waterbedrijf. En van de eerste winst kopen we dan ook nog een design gieter die leuk staat bij het design tuintafeltje en de oud-zinken vuilnisemmer. Wat een vooruitzichten allemaal en vooral, nooit meer dorstige bloemetjes die smeken om een drupje water.

De ton was zo gehaald.

Het deksel was zo gevormd dat daar weer plantjes in gehouden kon worden waarna onze beide harten nóg groener werden van blijdschap. “Oh wat leuk, daar kunnen we allerlei kruiden in laten groeien!” kirde de dame hier in huis van blijdschap. Nu sloeg haar enthousiasme op mij over want ik besefte mij dat de katten uit de buurt er dan ook niet meer bij konden komen. Eerder probeerde we kruiden te kweken in de tuin, maar de katten uit de buurt gingen erin schijten en toen waren we er direct weer klaar mee.

Maar hij moest wel even aangesloten worden aan de regenpijp.

Daar moest ik over nadenken, ook al was het mijn vrije zaterdag. Mijn vrouw dacht daar anders over. “Joh, dat kan jij toch wel?” Ik stamelde wat en wilde eigenlijk even wat voor mezelf doen, maar ze liet deze keer niet los. “Zo moeilijk is dat toch niet?”

“Dat kan jij!”

Lief natuurlijk, zo’n vrouw die vertrouwen heeft in mijn kluskunsten, maar ik was er eigenlijk nog niet klaar voor. Maar de druk werd opgevoerd, zelfs toen ik aangaf eerst nog even te moeten overleggen met de Hoofdmeester, Tinus.

Ze accepteerde geen nee.

Ik raapte al mijn moed bij elkaar, reed met de auto (!!) naar de bouwmarkt om de bevestiging te kopen die natuurlijk niet bij de ton geleverd was, zocht in de garage naar de ijzerzaag die niet te vinden was omdat bonuszoonlief deze niet teruggebracht had na gebruik, moest vervolgens met de fiets naar de stad om alsnog een ijzerzaag kopen die niet op voorraad was en kwam zwaar oververhit weer thuis met een Japanse zaag!

Ik was in alle staten!

De beschrijving bevestigde mijn dyslectici aangaande klusinzichten. Er werden drie mogelijkheden geboden om de boel te bevestigen, 70 mm, 60 mm en 50 mm.

Ik gokte de middelste.

Het zagen ging mij goed af, mooi recht. Die Japanse zaag werkte prima. Voor de speedboor met de juiste maat moest ik wederom naar de bouwmarkt, want ik had natuurlijk niet de juiste maat in huis.. Vrouwlief riep nog iets over dat ik mij beter moet voorbereiden op een klus om ergernis te voorkomen.

Ik deed net of ik niks hoorde.

Nadat ik de boel bevestigd had, hing het er los bij. Duct tape was de oplossing, de ergernis bij mijn vrouw kon ik niet meer voorkomen. Maar de volgende dag bleek maar weer dat het doel de middelen heiligt, want de ton zat vol met water! We gaan geld verdienen!

Tonnen!!