Column: ‘Wie de roos wil plukken moet de doornen niet ontzien…’
Omdat we dit weekend in Winschoten weer kunnen genieten van het Rozenfestival ben ik het eigenlijk wel verplicht om dit stukje zingend te beginnen:
‘Ik geef je een roosje mijn roosje
Ik geef je een roos elke dag
En ik hou van jou tot de wei zonder dauw
En de echo niet lacht om een lach’
Met speciale dank aan Conny Vandenbos. Ik ben min of meer met deze zangeres opgegroeid. Ooit lag zij tussen de platencollectie van mijn ouders en draaiden we haar liedjes met grote regelmaat. Van ‘Ik ben gelukkig zonder jou’ tot en met ‘Sjakie van de hoek’. Ze lag tussen andere grootheden van die tijd, zoals Toon Hermans, Wim Sonneveld, Vicky Leandros, Max & Betsy (!) en Bryan Ferry. Plus de nodige klassieke muziek, waaronder mijn favoriet, ‘Peter en de Wolf’ van Sergej Prokofjev.
Een gevarieerd gezelschap kun je wel zeggen.
Het cabaret en het betere Nederlandse lied is blijven hangen. Vicky Leandros heb ik losgelaten. Vicky is naar mijn idee categorie Helen Fischer en daar loop ik ook niet warm voor. Terwijl er toch genoeg mannen rondlopen die haar uit de kunst vinden. Dat noemen ze ook wel de ‘Wow’- factor. Ik kende die Wow- factor niet maar bij navraag gaat het erom of er een zogenaamde ‘klik’ is tussen twee mensen en zo ja, dan noem je dat de Wow-factor. En wanneer er dan geen sprake is van een Wow- factor dan vertel je dat de volgende dag ‘gewoon’ via een Whatsappje..
Sukkels.
Vroeger gebruikte je naast woorden ook symbolen om je liefde voor een ander te verduidelijken. De roos is zo’n symbool. De roos staat voor liefde, geluk, vreugde en genegenheid. Maar ook voor gratie en schoonheid. Ik zou best mijn vrouw elke dag wel een roos willen geven want zij presteerde het ooit om bij mij de Wow-factor te raken.
Toen zij mij voor het eerst kuste stond ik in vuur en vlam en hoogstwaarschijnlijk heb ik toen heel hard ‘Wow!’ geroepen.
Het is alleen zo jammer dat rozen zo verrekte duur zijn. Daarom uit ik mijn liefde voor haar op een andere manier. Met groenten bijvoorbeeld. Ik uit mijn liefde voor haar door een lekkere salade te maken. Of ik uit het in brood. Dan smeer ik haar boterhammetjes met haar lieveling ’s beleg. Of met huishoudelijke taken. Dan strijk ik zo een hele wasmand weg zodat zij dat niet meer hoeft te doen.
Of ik koop twee bosjes rozen bij de supermarkt, die zijn vaak in de aanbieding!
En daar is ze dan ook blij mee, hoor. Ik kan eigenlijk op dat gebied nooit iets verkeerds doen. Daarnaast blijven er genoeg gebieden over waar ik het wel verkeerd kan doen. Simpele dingen, maar zo ontzettend fout. In haar ogen dan hè. Gisteren lagen de tuinstoelkussens niet op de tuinstoelen maar op de grond toen ze thuis kwam van werk.
Nou, de tuin was even te klein.
Maar dat kwam natuurlijk doordat ze net thuis kwam van een drukke werkdag. Dan zit ze nog in een flow van concentratie en dat moet ze dan nog even loslaten. Flow is ook zo’n Wow woord trouwens. Dat hoor je steeds vaker om je heen: “Ja,ik ga even door nu hoor, zit zo in een flow!”
En ik zeg het zelf ook steeds!
Zoals afgelopen zondag. We hadden bedacht samen even het huis te doen. Mijn vrouw zou beginnen met stoffen en ik moest er dan achteraan om te stofzuigen. Niet omgekeerd. Dat lijkt op een tactiek en dat is het ook! Want doordat zij met zo’n blauw lapje in het ‘niets’ staat de wuiven, zuig ik dat ‘niets’ weer op. In de volksmond noemt met dat ‘niets’ ook wel stof. Ik zat er klaar voor, we hadden net het ontbijt op en zij zat nog even lekker in haar Libelle. Mijn geduld werd op de proef gesteld want ze zat een half uur later nog in die Libelle.
Zeker het kerstnummer…
Afijn, ik zat in de flow om wat te gaan doen dus ik bedacht dat het schuurtje in de tuin wel even opgeruimd kon worden. Na een kwartiertje stond ze ineens naast mij en gaf ze aan erg blij te zijn met mijn actie. Als beloning kreeg ik te horen dat zij nu ging stoffen én daarna ging stofzuigen! Van pure blijdschap en omdat die verdomde flow maar niet ophield, ging ik de garage ook opruimen. Want al mijn gereedschap lag niet meer in de betreffende kisten maar op de werkbank. Deze klus duurde wat langer maar dat mocht de flow niet drukken, ik bleef dapper doorgaan. Mijn vrouw had de flow ook te pakken want zij stond ineens de vloer in de woonkamer te dweilen.
Ik begon van enthousiasme te zingen: “Ik geef je een roosje, mijn roosje….”
Na theetijd bleef ik onrustig. Vrouwlief daarentegen was klaar en ze ging lekker zitten met een woonblad. Mijn hoofd tolde van de strijdlust en eureka! Ik wist wat ik moest doen! Er moest nog even een kabel getrokken worden, voor een betere wifi hogerop in ons huis. Wij hadden al een jaar geleden een apparaat ontvangen van de provider maar ik heb altijd even tijd nodig om een plan te maken. Dat plan had ik nu rond: gat in de woonkamer vloer boren, kabel erdoor, in de kruipruimte de kabel oppakken en vervolgens weer even een gat boren in de vloer ter hoogte van de trap naar boven. Oh ja, en dan moet ik wel even het laminaat in de gang eruit halen omdat daar het kruipluik zit…
Een kind kan de was doen!
Zij keek mij aan en zei niks toen ik haar van mijn plannen vertelde. Dat begreep ik pas nadat ik mijzelf weer uit de kruipruimte had gewurmd, toen ik van top tot teen onder het zand zat…
Uiteindelijk was de klus na een uurtje geklaard. Mijn geliefde verzocht mij buiten al mijn kleren uit te doen. “Ja, ook je onderbroek!” kreeg ik te horen, iets te venijnig.
Ik was even niet haar roosje. Ik was haar brandnetel…
