Column: De weidegang, niet zo vanzelfsprekend
Vorige week zondag was echt zo’n dag dat we allemaal weer even losgelaten werden, dat we eindelijk weer eens naar buiten konden. ‘Mét zonder jas’ zoals mijn kinderen dat altijd zo mooi zeiden. Net als in dezelfde trant van wanneer ze op de fiets zaten en de handen los hadden van het stuur:
“Kijk papa, mét zonder handen!”
Maar we konden weer even naar buiten omdat de weersomstandigheden daartoe uitnodigden. Een vooraankondiging van het voorjaar denk ik dan, waar velen die dag dan ook graag gebruik van maakten. Heel veel mensen pakten lekker de fiets of maakten gebruik van de kuierlatten, anderen gingen een stukkie toeren. Ik zag zelfs de eerste cabrio rijden, met daarin een chauffeur die je eigenlijk wel uittekenen kan: Blauw overhemd, sweater om de nek, wit petje op en uiteraard de zonnebril.
Met ernaast een zonnebank gebruinde dame.
Ik oordeel niet, ik vooroordeel enkel. Zij zullen vast over ons, zestigers op de e-bike, ook wel een mening hebben. Maar dat mag, we wonen immers in een vrij land. Of laat ik het anders zeggen, we wonen nóg in een vrij land want de vijand ligt op de loer. Een lastige gedachte voor de meeste mensen onder ons omdat zij hun hele leven al in vrijheid geleefd hebben. Voor mij is dat inmiddels al 60 jaar en een beetje en dat besef ik mij elke keer weer als ik de ellende van de oorlogen om ons heen zie.
Die vrijheid wordt nog wel eens vergeten.
We worden er laconiek in. Maar vrijheid is niet vanzelfsprekend. Dat leerden wij van onze ouders en grootouders want zij hebben wel een oorlog meegemaakt. De impact daarvan is enorm en zelfs zo erg dat erover praten al verschrikkelijk pijnlijk kan zijn. Wat hun meegemaakt hebben en wat ze gezien hebben blijft schuren, blijft altijd op de achtergrond aanwezig.
En juist nu denken ze erover om het testen van dat irritante luchtalarm af te schaffen!
Want het kan moderner, via een (nóg irritanter) NL-alert komt dan een melding binnen op je telefoon. Prima hoor, ik hou van technische snufjes, maar toch lijkt het mij een typisch geval van de goden verzoeken. Vooral nu we weer terug lijken te gaan naar de tijd van de Koude Oorlog, een periode die in het verleden al veel spanningen opleverde. Toen in 1989 De Muur viel, kregen we weer hoop, geloofden we even in wereldwijde vrede en zagen we Oost en West elkaar in de armen vallen.
Valse hoop blijkt nu.
Daarom zou ik nog even wachten met het weggooien van de oude schoenen. En ik vraag mij af of iedereen wel een telefoon heeft! En zo ja, hoe zit het met het bereik? Moet je op zolder gaan staan of in een boom klimmen om het Alert te kunnen ontvangen? Ontstaat er geen ‘batterij-stress’, of de telefoon wel voldoende opgeladen is? En heeft iedereen wel genoeg data in de bundel? Wat als de telefoon net voor de rampspoed in het toilet gevallen is? Of stel dat je net van een crematie komt en het geluid van je telefoon staat nog uit?
Wat als de stroom uitvalt?
Vooral die laatste zou ons zorgen moeten baren, want ons stroomnetwerk raakt voller en voller. Logisch, want we verbruiken steeds meer elektriciteit omdat we onze huizen volstouwen met elektrische apparaten. Vaak gecombineerd met een slimme App die van alles in en om het huis kan bedienen. Zo bedienen wij hier thuis de verwarming op afstand. Als we een dagje of weekendje weg zijn geweest, zet mijn vrouw op de terugreis naar huis al tijdig de verwarming aan. En ze doet ook een paar lampen aan zodat we niet in een donker en koud huis terechtkomen.
De App slaat nog net niet het bed open!
Dat afschaffen van het maandelijks luchtalarm deed mij een beetje denken aan Gerrit Zalm, toen hij nog minister van Financiën was. Dat was begin deze eeuw en ik zat nog in de jonge kinderen, kinderen die zich langzaam aan het voorbereiden waren op een digitale wereld. Het was de tijd dat het krijtbord plaats ging maken voor het digibord. Natuurlijk wilde ik ook meegaan met deze moderniteiten en maakte daarom dankbaar gebruik van het pc-privé project, het project waarmee je redelijk goedkoop een computer kon aanschaffen. Dat was voor mij, alleenverdiener, een betaalbare manier om een computer aan te schaffen. Echter, in 2004 werd dit voordeel voor veel huishoudens afgeschaft door de minister, want: “Iedereen heeft inmiddels wel een computer in huis.” zei Zalm, op zijn bekende bekken trekkende manier.
Ik vond dat stilstand in de vooruitgang.
Ik kom nog steeds mensen tegen die niks met al dat digitale hebben, ouderen maar ook leeftijdgenoten van mij. Daarom zou ik nog even wachten met het weghalen van die sirenes. Want met al die gekken op deze wereld is de kans op oorlog misschien nog wel groter dan de kans op een bosbrand.
Opdat wij niet vergeten!
Want het gekke aan vrijheid is dat je ervoor moet blijven vechten, het is echt niet online te koop op of zo. Die vrijheid herdenken we elk jaar weer. Dan zijn we twee minuten stil, stil bij al die mensen die voor onze vrijheid gevochten hebben. Helaas lijkt het erop dat steeds meer jongeren niks meer weten over de jaren 30 en welke ellende daar allemaal uit voortkwam. Ik hoop daarom oprecht dat de scholen er extra aandacht aan gaan besteden. Maar ik vind ook dat dit thuis gebeuren moet. Ga samen met je kroost naar al die oorlogsfilms kijken die elk jaar in deze tijd van de plank gehaald worden.
Boeken lezen willen ze toch niet meer..
Misschien dat ze dan, als ze naar buiten gaan op een mooie voorjaarsdag ‘met zonder jas’, net als wij ‘ouderen’ die al jaren kunnen genieten van vrijheid, zich meer gaan beseffen wat vrijheid inhoudt. Zonder bang te hoeven zijn voor een kamikaze-drone die zich op een gebouw stort. Of bang te hoeven zijn om op een mijn te trappen tijdens een potje voetbal op dat veldje verderop.
Mét zonder angst is pas echte vrede!
